14 de abril de 2019 | 88 Aniversario da II República - Acto de homenaxe e ofrenda floral na Pedra da Liberdade. Intervención de Aldara Cidrás.

O domingo 14, ás 13:00h., celebramos o Acto anual de homenaxe na Pedra da Liberdade, nos xardíns ao carón do edificio do Concello, con motivo do Aniversario da II República. Interviu nesta ocasión, ademais de representantes da asociación, Aldara Cidrás e a música de “Amigos da República”. 

 

Intervención de:   ALDARA CIDRÁS FUENTES

Marín, Pedra da Liberdade | 14-4-2019

Moi bos días a todas, moi bos días a todos,

    Por iso, quero dar as grazas á Asociación pola Recuperación da Memoria Histórica de Marín tanto o venres coma hoxe e, en particular, de novo a Queta Otero polo convite. Quero parabenizar tamén á asociación por lograr que tódolos abriles en Marín sexan abriles de memoria republicana. E, por suposto, quero dar as grazas ás persoas valentes e teimudas que seguides asistindo a este tipo de actos de reparación e xustiza. Porque sen vós, que sodes a encarnación da demanda social pola recuperación da memoria histórica, este tipo de actos (tendo en conta a acción cero levaba a cabo polas institucións autonómicas e locais) esmorecerían.

Hoxe é 14 de abril. Hoxe cúmprense 88 anos daquel primeiro 14 de abril que supuxo un cambio histórico para o noso país. Cambio histórico porque a partir de entón nada volvería a ser coma antes, aínda que a ditadura intentaría durante 40 anos borrar o recordo de tódolos seus avances. Pero o certo é que non o logrou. E a mostra disto é que estamos hoxe aquí, un ano máis, homenaxeando ás persoas que protagonizaron ese cambio histórico, ás veces pagando o prezo coas súas propias vidas.

 A min non me gusta facer unha identificación teleolóxica do 14 de abril co 18 de xullo. Iso é o que querían en 1936 os verdugos e o que queren a día de hoxe os seus herdeiros. Porque o 14 de abril non pode ser simplemente un día de lamentación do mundo se que perdeu o día do golpe. Porque cando a xente saíu á rúa a celebrar a chegada da República, endexamais se imaxinaba o que ía pasar apenas cinco anos despois. Non tiña motivos tampouco para imaxinalo. Porque a República non foi simplemente o Estado sen o rei, senón a expresión práctica de xustiza social. Un exemplo de convivencia, de cultura democrática e de furnas fronte a armas, e non de tensións e violencias escaladas coma se nos intentou vender despois para xustificar o golpe. O terror cainita e kafkiano chegou para instalarse só a partir do 18 de xullo de 1936.

 Por iso, hoxe, avogo por un 14 de abril de festa, de celebración, de música nas rúas, coma foi o de hai 88 anos. Un 14 de abril que ademais nos sirva tamén para reflexionar sobre o noso presente, especialmente hoxe que vivimos unha situación política complexa, de avance da extrema dereita e do regreso velado do fascismo en Europa.

Porén, neste 14 de abril de festa, entendo que sexa tamén de memoria. Porque é inevitable adicarlles uns minutos de recordo a todas aquelas persoas que sufriron violencia a partir de 1936: tanto ás asasinadas, coma ás que non o foron pero tiveron que soportar unha tortuosa tristura no corpo durante toda a súa vida. Xente cuxo único crime foi que os verdugos as identificaran coa etiqueta perniciosa e flexible da Antiespaña, xustificando dese modo os motivos da súa violencia xenocida.

 Como aquí xa todo o mundo o sabe porque non paro de repetilo, a miña vida está e estará unida a Marín por lazos familiares directos. Pero tamén indirectos. E así coma  venres falaba do meu avó que estaba na presentación, hoxe non podo evitar lembrarme do meu bisavó Francisco Escáneo, que era un taberneiro e empresario de Bueu, membro da ORGA e do Partido Galeguista, que formou parte de tódalas corporacións municipais republicanas. El, coma tantos outros, non quixo escapar porque sabía que non cometera ningún delito. El, coma tantos outros, mantívose firme nos seus ideais. El, coma tantos outros, apareceu asasinado en decembro de 1936 nas inmediacións do cemiterio de Marín.

 Por iso, para min, Marín é sinónimo de memoria. De memorias traumáticas, coma esta, pero tamén doutras moito máis alegres. Do que si estou segura é que a xornada de hoxe pasará a formar parte destas segundas. Grazas de novo á toda a xente boa que loitades contra o esquecemento.

 Nada máis. Grazas de novo á toda a xente boa que loitades contra o esquecemento. Saúde e República.