Carmen nace na Mouta o 1 de xuño de 1907 no seo dunha familia numerosa de
catro mulleres chave na súa vida de loita para saír adiante. A súa nai, costureira, que para axudar á economía familiar pasou a vender o peixe que
o seu home traía na chalana e xunto coas peixeiras do cedo chegaba á Portela, en Barro, para vendelo e
facer troco, maiormente por patacas ou fariña. Blanca era cociñeira no Polígono, que logo tivo que deixar, e Antonia que tiña 8 anos cando mataron a Carmen e que a
nai, atemorizada, quitou da escola sen apenas ler nin escribir. Despois coidaría do
fillo de Carmen.
No 1936 Carmen tiña 29 anos e un fillo de solteira de catro anos. Era moi
independente e pranchaba e lavaba a roupa dos oficiais do Polígono. Tiña un
cuarto alugado no Priorato onde traballaba e vivía co seu fillo. Era republicana
e no Polígono regaláronlle un cadro enmarcado dos capitáns Galán e García
Hernández que tiña colgado no cuarto; cadro que quedou gardado escondido no faiado coa foto que tiña coa súa irmá Blanca (de onde obtivemos a única foto que compartimos co proxecto Voces e Nomes para recordala tal como era. No
lavadoiro do Busto cando ía lavar, cantaba a Internacional como así recordaban
as compañeiras que ao seu carón cantaban os cuplés que se levaban daquela.
Foi naqueles días despois do Golpe Militar cando chegou a encararse cos
falanxistas que coas súas camionetas percorrían a vila amedrentando á xente co
saúdo fascista e saía á porta para berrarlles cando desfilaban pola rúa de O
Sol dicíndolles: Que facedes¡¡¡
Aos poucos días fórona buscar a ese cuarto do Priorato. Pola tarde
estivera co fillo na casa dos pais e de madrugada chegou abafando a veciña co
fillo de catro anos dicindo: Viñeron buscar a Carmen e levárona....
Contaba Gumersinda, súa nai, que foi ela e o seu home ata Bueu, que é onde contaba a xente que estaba; ao chegar alí estaba ela na mesa do cemiterio, morta, tapada cunha saba ensangrentada, sen o anel e os pendentes (que poden ser os que
loce na foto que temos dela) e pedíronlles ás autoridades que lla deixaran traer para enterrar
en Marín, pero non lles deixaron facer ningún trámite. E alí quedou ata o día de
hoxe, no vello cemiterio de Bueu; polo que desde aquí volvemos pedir
Verdade, Xustiza e Reparación.
Na lembranza de Carmen, facemos nosas as palabras de Castelao: Moitas veces os mártires crean mundos
que os heroes nin tan sequera son capaces de concebir e na miña terra
cumprirase a vontade dos mártires.
 |
| Foto do acto celebrado pola ARMH de Marín o pasado 18 de agosto en lembranza de Carmen Pesqueira Domínguez "A Capirota", na praza que leva o seu nome. |
Comentarios
Publicar un comentario