Saltar ao contido principal

10 de agosto de 2022 - Presentación en Seixo do libro Galegos no exército de Euzkadi 1936-1937” do investigador marinense Sergio Balchada Outeiral “Satxa”.

 


A Asociación pola Recuperación da Memoria Histórica de Marín, presentará o mércores 10 de agosto o libro “Galegos no exército de Euzkadi 1936-1937”  do investigador oriundo de Marín, Sergio Balchada Outeiral.

 

O acto será as oito da tarde no salón de actos da Casa de Cultura de Seixo (Rúa Ángel Araujo Escribano 8 - Seixo - 36913 Marín). Contaremos coa presenza do autor que disertará sobre o seu traballo de investigación.


Sergio Balchada, Satxa, como historiador e investigador ten numerosos artigos publicados nas revistas Luzes, Aztarna (Revista da Asociación do mesmo nome de Etnografía e Difusión do Alto Nervión), Estibaus (Boletín de Altzako Historia Mintegia) e en Nós Diario.

Dende o ano 2014 publica o blog elgajedeloficio.wordpress.com con varios apartados: Idade Media, Idade Moderna, Guerra Civil Española, cine, ... Satxa tamén é guionista e actor de cine. A modo de exemplo podemos citar a longametraxe Baile en el sindicato ambientada no frente de Álava na Guerra Civil. Tendes un enlace no blog dentro do apartado de cine.

 

“Galegos no exército de Euzkadi 1936-1937” recolle e divulga a presenza de milicianos galegos no “Euskadiko Gudarostea” (Exército de Euskadi). Esta presenza non foi anecdótica e podería superar os dous mil efectivos, en base aos datos obtidos na investigación de Balchada Outeiral. No libro atopamos un apéndice cunha lista de 997 galegos identificados en documentación obtida en distintos arquivos. De eles temos que cerca do 11%, un total de 106, son veciños de Marín e as súas distintas parroquias. Aos xa coñecidos por todas e todos nós como son Emiliano Manduca Rosales Davila, os irmáns Manuel e Antonio Aguete Lino ou os irmáns Antonio, Gerardo, José e Manuel “Muchiquín” Lobeira Rodríguez, temos que sumar 99 nomes adicionais de diversos lugares marinenses: Aguete, Ardán, Bagüín, Cantodarea, Castro, Coirados, Loira, Mogor, O Campo, Piñeiro, San Xián, Seixo, ... e que loitaron, entre outras agrupacións no batallón CNT 1 Bakunin, no batallón CNT 6 Celta ou na Mariña Auxiliar de Euzkadi.

Verdadeiramente este libro é un claro exemplo da tremenda importancia do traballo dos investigadores, de que hai que seguir mellorando o acceso aos distintos arquivos (a día de hoxe persisten certos atrancos) e que as administracións e a sociedade civil temos que seguir apoiando a saída a luz e a publicación de ditas investigacións.




Entrevista en IREKI GAIOLA: Os galegos no exército de Euskadi con Sergio Balchada

Comentarios

Publicacións populares deste blog

LEMBRANZA E HOMENAXE A CARMEN PESQUEIRA DOMÍNGUEZ "A CAPIROTA"

Intervención de Montse Fajardo o pasado 18 de agosto na homenaxe a Carmen Pesqueira Domínguez, A Capirota, na praza que leva o seu nome en Marín. "Non sei se sabedes que o noso dicionario no recolle ningunha entrada coa palabra Capirota e no de linguas próximas só se recolle unha acepción similar en masculino, Capirote, prenda semellante á nosa capucha. O mesmo pasa coa historia das mulleres: ou non existe ou aparece diluída no relato dos homes. O agocho é aínda maior no caso das que foron vítimas do franquismo: Ou non se fala delas, ou apenas son nomeadas no contar do padecemento deles ou aparecen cinguidas co capirote de tolas. E tontas de capirote somos tamén para moitos nós, quen non nos conformamos co relato imposto. Por iso convertemos á Capirota en símbolo, non só representa a Carme Pesqueira, tamén a cada unha das mulleres que, coma ela, se negaron a mirar cara a outro lado cando campou o fascismo. Como se fosen aguias que a cetrería cega con capucha para poder domar.

31 DE DECEMBRO - ACTO DE LEMBRANZA NO PASEO ALCALDE ANTONIO BLANCO

Deixamos aquí imaxes e algún vídeo das intervencións no acto celebrado o pasado 31 de decembro no Paseo Alcalde Antonio Blanco. FORON CINCUENTA ANOS DE AMOR, PERO EN SILENCIO.  NUNCA VOS ESQUECEREMOS Esta frase é do 12 de novembro de 1986, cando se cumprían cincuenta anos do golpe de estado xenocida que sementou o terror. A frase encabezaba unha nota necrolóxica que a familia de Luis Poza e Jose Adrio publicaran en prensa no aniversario dos seus fusilamentos. Aquela  noite en Pontevedra foran asasinadas dez persoas. Todos tiñan en común ter sido incluídas no grupo que os golpistas consideraban necesario exterminar. Os que chamaron “rojos”. Lonxe do bolchevismo e o judeomasónico, o que tiñan en común, o que facía preciso que estes foran exterminados era a defensa da fraternidade, da liberdade, da igualdade. Da democracia. Os sublevados, os golpistas, querían que o réxime instaurado perdurase, e para iso a aniquilación deles era precisa.  Tamén dos seis  veciños de Marín que, pouco máis

POZO DA REVOLTA - SETEMBRO 2023

  Durante moito tempo as vítimas foron o centro de atención nos estudos sobre a represión franquista, era xusto e necesario que ocupasen o lugar principal na recuperación da memoria e dar a coñecer as súas historias de vida a toda a poboación. Pero no relato histórico hai unha ausencia, un silencio que chama a atención e que é o do nome dos asasinos. Porque non hai vítimas sen verdugos e as persoas que perderon a vida non o fixeron por morte natural ou, como se di ás veces, nunha guerra civil que aquí non tivo fronte de batalla. Detrás de cada “hemorraxia interna”, de cada “síncope cardiaco”, que constan no rexistro, houbo as balas dunha pistola ou dun fusil, unhas persoas que apertaron o gatillo, outras que decidiron a quen había que eliminar, uns tribunais visibles que asinaron as sentencias ou uns tribunais secretos que decidiron a quen pasear. Houbo tamén unha parte da poboación que delatou, que colaborou ou que mirou para outro lado. Distintos graos de responsabilidade a fin de co